Soms schijnt melancholie me een luxe toe, een heimelijk genoegen waarvoor ik me in tijden die schreeuwen om actie zou moeten schamen. Maar op donkere februaridagen ontkom ik er niet altijd aan. Motregen boven de heuvels, zwanen op de mistige rivier en kijk, daar gaat traag een aak richting Parijs – als daar maar geen poëzie van komt, om met Gummbah te spreken. Ik blader wat in een kartonnen map met songteksten en gedichten en vind ‘In Paris with you’ van James Fenton. Don’t talk to me of love, let’s talk of Paris. Ik printte het ooit uit omdat er…